امام رضا علیه السلام:
مَن كَثُرَت مَحاسِنُه، مُدِحَ بِها، واستغنى عَنِ التَّمَدُّحِ بِذِكرِها؛
هركس نیكویی‌هایش فراوان شود، بدانها ستوده شود و از خودستایى بی‌نیاز گردد.
العدد القویّة: ص ۲۹۶ ح ۲۶ / چشم تماشا، ص198
امام صادق علیه السلام: كَمالُ الادب وَالْمُروءَةِ سَبْعُ خِصالٍ: اَلْعَقلُ وَ الْحِلْمُ وَ الصَّبْرُ وَ الرِّفْقُ وَ الصَّمْتُ وَ حُسْنُ الْخُلْقِ وَ الْمُداراةُ؛ كمال ادب و مروت، در هفت چیز است: خردمندى، بردبارى، شكیبایى، ملایمت، خاموشى، نیكخویى، و مدارا. مستدرك الوسائل: ج ۹ ص ۳۸ ح ۱۰۱۴۱/ فرهنگ‌نامه ادب، ص27
صَلِّ الصَّلاةَ لِوَقتِها المُؤَقَّتِ لَها، ولا تُعَجِّل وَقتَها لِفَراغٍ، ولا تُؤَخِّرها عَن وَقتِها لِاشتِغالٍ، واعلَم أنَّ كُلَّ شَیءٍ مِن عَمَلِكَ تَبَعٌ لِصَلاتِكَ؛
نماز را در وقت مقرّرش بخوان و به دلیل بیكار بودن، آن را جلو نینداز، و به دلیل اشتغال به كارى، آن را به تأخیر نیفكن و بدان كه همه كارهایت تابع نماز توست.
نهج البلاغة: نامه ۲۷ / شناخت‌نامه نماز: ج1 ص118